Piękna miłość. Wioletta Sawicka.

Piękna miłość była moim pierwszym spotkaniem z Wiolettą Sawicką. I powiem wam, że to spotkanie było bardzo udane.

Książka ta opowiada nam historię Basi i Michała. Pary dla siebie idealnej. Obydwoje spełniają się zawodowo: Baśka prowadzi biuro nieruchomości. Michał jest natomiast żołnierzem zawodowym.
Ich życie zaczyna nabierać barw: kupują działkę, planują mieć coś swojego.
I właśnie wtedy Michał informuje Baśkę , że wyjeżdża na misję do Afganistanu. I, że nie będzie to pół roku.
Basi, jak każdej kobiecie, intuicja podpowiada,  że coś będzie nie tam. I miała ona rację.
W miesiąc od wyjazdu Michała do Afganistanu,  dostaje tragiczną wiadomość: Michał zginął.
P.s powiem wam, że gdy czytałam list, który Michał napisał dla Basi,  to myślałam, że się odwodnię.  Morze wylanych łez i gigantyczny ból głowy spowodowany przez płacz. Jednak było warto....
Czy Basia poradzi sobie ze stratą? Czy zdoła się jeszcze podnieść i iść do przodu przez życie? Czy przyjaciele zdołają jej pomóc. I najważniejsze pytanie. Czy ułoży sobie ona życie od nowa?
Na te i inne pytania odpowiedź znajdziecie w książce Wioli.

Powiem wam, że po przeczytaniu tej książki czułam się jakby przejechał po mnie walec.
Autorka rozstrzaskała moje serce, by potem w kapitalnym stylu poskładać je na nowo.
Pokazała nam życie bez całej tej cukierkowej otoczki. Życie brutalne, trudne, bezduszne, jednak i niesamowicie piękne.
Ta powieść to nie tylko historia o stracie i żałobie, ale też o tym jak odnaleźć sens w życiu,  gdy wydaje się, że został on pochowany parę metrów pod ziemią.

Piękno miłości pokazuje nam, że nawet z najgorszego bagna jest wyjście, i pomimo tego co dzieje się w naszym życiu musimy iść do przodu, chociaż nie powinniśmy zapominać o tym co lub kto nas ukształtował.

Książka Wioletty  Sawickiej to powieść, gdzie z każdej kartki wylewają się emocje. Pozytywne jak i negatywne. Bo czytając tę powieść miałam dosłownie wszystko: smutek,  radość, gniew i szczęście.  No i nie zapominajcie o łzach. I bardzo dobrze. Bo wg.mnie autor powinien wydobyć z czytelnika dosłownie wszystko. By po przeczytaniu książki usiąść na chwilę i zastanowić się nad życiem.
I Wiola to ze mną zrobiła.
Naprawdę polecam tę pozycję, bo jest piękna, mądra i niezwykle wzruszająca.
Pokazuje nam, że po burzy zawsze wychodzi słońce.

                     Za egzemplarz dziękuję