Rhys. Agnieszka Siepielska

Ale to już było...






Niebezpieczni mężczyźni,  mafia,  zło.
Tak po części reklamowana jest ta książka. Jednak czy naprawdę jest tak dobrze jak się zapowiada??
Zaraz się o tym przekonacie.

Vivian Thomson ma 24 lata i pracuje w sklepie z ekskluzywną męską odzieżą.
Gdy jeden z klientów otrzymał inne zamówienie, niż te, które zamawiał, to właśnie główna bohaterka jedzie do niego żeby osobiście wręczyć mu jego zamówienie.
I tak właśnie poznaje Rhysa Millera, który jest, jak nie trudno się domyśleć, głównym bohaterem książki.

Mafia, mafia,  magia.
Po genialnym Raw i Dirty,  oraz fenomenalnej serii Born in Blood Mafia Chronicles od Cory Reilly,  nasz rynek zasypały książki z motywem mafijnym,  który UWIELBIAM. I dodać muszę,  że jestem na jego punkcie przeraźliwiona,  ponieważ napisać książkę o mafii może każdy,  ale napisać dobrą książkę o mafii,  to już naprawdę sztuka. I udaje to się naprawdę garstce pisarzy.

Zacznę oczywiście od motywu przewodniego, jakim  ,,jest"?? mafia.
Dlaczego znak zapytania???Bo w tej książce prawie nie ma mafii. 

Gdy docieramy do gabinetu Rhysa, od razu rozsiadam się na kanapie. Nawet siłą się

mnie nie pozbędą. Za nic w świecie nie opuszczę tego przedstawiania. 

Na środku pomieszczenia stoi Rhys, demonstrujący swoją wyższość. Przyjął już 

dominującą postawę, która sprawia, że kobiety mają przemoczone majtki, i czeka na

odpowiedni moment. Tradycyjnie założył skórzane rękawice, przeznaczone na 

specjalne okazje.

Tak według autorki wygląda mafia....nawet tego nie będę komentować, ponieważ czytając ten fragment chciało mi się śmiać. Jeżeli tak opisywany jest groźny mafioso,  i na dodatek opisywany przez mężczyznę,  to naprawdę strach się bać.

Nie wiem kogo przed oczami miała Pani Agnieszka opisując Rhysa jako mafiosa,  ale mam wrażenie,  że to opis mafii z podstawówki,  która kradnie dzieciom pieniądze na śniadanie.

Teraz Amelia i wątek jej przyjaźni z Vivian. 

Obie dziewczyny znały się jako dzieci. Nie jako nastolatki,  ale jako dzieciaczki. Amelia wyjechała, no i oczywiście wraca. A wraca tak jakby nic się między nimi nie zmieniło. Jakby widywały się codziennie i codziennie pisały ze sobą. A dodać trzeba,  że nie miały ze sobą kontaktu kupę lat. Ja się zastanawiam czy będąc na miejscu Vivian, pamiętałabym,  że kiedyś znałam Amelie,  a tutaj Hop Siup i mamy przyjaciółkę.

Zaznaczyć  trzeba, że  ,,akcja" w tej książce idzie bardzo szybko.

Nawet i za szybko. Niektóre sceny opisane na odwal się. A takie,  które powinny się ukazać- nie ma ich. Mamy tylko wzmiankę,  że coś tam było. Ktoś się pojawił.

Miałam wrażenie,  że autorka chciała zawrzeć w tej książce tak dużo,  że koniec końców, nic z tego dobrego nie wyszło.

A teraz mój ulubiony moment.

Inspiracje autorki, czyli ile innych książek znajdziemy w Rhys. 

Pamiętacie Elite od RvD??

Tracey była wnuczką mafiosa,  jednak nie wiedziała o tym.

W tej książce mamy ten sam motyw. Okazuje się, że Vivian jest wnuczką mafiosa. 

Wypad Vivian i Amelii do klubu.

Jak nic zalatuje mi to Złączeni honorem

Tam Aria poszła do klubu z siostrą. Cała scena wyglądała bardzo podobnie. Tylko czekałam na to, aż ktoś dosypie  tabletkę gwałtu głównej bohaterce.

W II tomie Zakrętów losu mamy sytuację,  gdzie właściciel miał gabinet na górze. Ze ścianą ze szkła,  że mógł widzieć cały parkiet.

Tak samo jest w Rhysie.

Praca w klubie dla Rhysa. Taki sam motyw, tylko inne okoliczności znajdziemy w książce Hard od Eve Jagger. 

Również to, że główny bohater zatrudnia seksowną asystentkę,  by obiekt jego miłość był zazdrosny, to też już przerabialiśmy. 

Nie wiem czy to była celową inspiracja,  ale to czytelnikowi rzuca się w oczy.

Poza tym to są inspiracje z książek znanych, więc helllloooołłłłł.

A teraz wisienka na torcie jaką jest babcia Helen. 

Miało być śmieszne. I na początku było. Jednak potem autorka zrobiła z niej starszą  nimfomankę,  której w głowie tylko seks.

Miało być śmieszne,  wyszło żenująco.

Co do bohaterów to nie wiem czy ich lubię,  ponieważ przy tak chaotycznie napisanej książce i tak szybko pędzącej akcji nie miałam czasu na ich poznanie.

A gdy jeszcze pojawili się ojciec i brat Vivian,  to już naprawdę zaczęłam  się gubić  kto jest kim. 

Teraz tam sobie myślę,  że nawet nie wiem jak Vivian wyglądała. Chyba nie było  to opisane. A jak było,  to musiało być to zrobione po macoszemu,  że z tego wszystkiego nie zwróciłam na to uwagi.

A teraz mam dla Was epicki fragment,  podczas czytania które to zastanawiałam  się, co z bohaterką jest nie tak.

Przypominam sobie, że jestem tu dzięki diabelskiemu planowi Helen. Gdyby nie ona,

język i palce włoskiego mafioso nie wyczyniałyby teraz cudów między moimi udami. 

Staram się o tym jak najszybciej zapomnieć i rozkazuję namolnemu babsku, żeby 

wylazło z mojej głowy. Niestety bezskutecznie.

– Heleeen! – krzyczę, odrzucając głowę, gdy uderza we mnie spełnienie. 

Wszystko zamiera oprócz pulsowania wilgotnej kobiecości. 

Jasna cholera! Kto podczas orgazmu wykrzykuje imię własnej, ześwirowanej babci?

W tym właśnie momencie zwątpiłam w tę książkę. I jak jeszcze miałam nadzieję,  że coś tam się poprawi,  coś będzie lepiej. Tak już dalej wiedziałam, że już lepiej nie będzie.

Czy coś mi się w tej książce podobało??

Tak. Że szybko ją przeczytałam. Nawet nie wiedziałam kiedy przeczytałam  te 300 stron.

Nie wiem jak wy,  ale ja lubię jak podczas czytania targają mną emocje. A po przeczytaniu tej książki czułam, że więcej emocji wywołałby wyścigi ślimaków,  do tyłu.

Zastanawia mnie jeszcze jedno.

Czemu następny tom będzie o Antonio,  skoro w książce są rozdziały z perspektywy Xaviera??

Czy przeczytam następny tom??

Pewnie tak. Jednak nie będę miała już takich oczekiwań jak przy pierwszym tomie.



                   Za egzemplarz dziękuję